Senin bensizliğini anlatamıyorum kendime.. Ben anlatamıyorum ya; gerçekler vuruyor yüzüme çarpa çarpa.. kanata kanata anlatıyorlar bana bensizliğini.. Biz aşkı yaşamıyoruz gülüm.. aşk bizi yaşıyor doya doya.. ağlata ağlata..
Aşk bizi imtihan ediyor aslında.. her türlü ayrılıkla sınıyor yüreğimizi.. ayrıla ayrıla kavuşuyor; kavuşa kavuşa ayrılıyoruz her defasında..
Sahi!! ben seni anlatacaktım sana.. senin anlatamadığın seni ben anlatacaktım sana.. Birlikte gülecektik bana göç edip; kendine el olmana..
Ya benim sende kaybolmamı kim anlatacak bana!!!?
Sonra buradan geçen postacıya sesleniyorum:”Yalan kardeşim yalaaaaan!! sen bizim yandığımıza bakmaaaa!!!”
Yoksa simitçi mi anlatacaktı!?
Ansızın gözlerimi açıyorum! o da ne?! az buz yürümemişiz senin gözlerinle!.. Hadi uyu artık, dinlen.. sıra sende! benim gözlerimle yürüyelim birazda..Benim gözlerimle ağlayalım..Senin gözlerin yorgun.. senin gözlerin ıslak.. Sahi bu gözler hangimizindi!? birbirimiz olmuşuz.. şunun şurasında kaç günlük aşığız sanki?!!!
Şunun şurasında ayrılık var daha.. bilmem kaçıncı ayrılık.. bilmem kaçıncı kavuşmadan sonra!!
Aşk bizi aşık sanıyor sanki..
Şimdi desekki;”Eyyy aşk! gel bizi yakkk” aşk bizi yakmakta olduğunu unutacak..
Gözlerde kalmıştık değil mi?!!
Bu gözler hangimizindi?!!! hangimiz hangimizindi!? hangimiz hangimizdi?! Aşk kimdi?!..
Samim Cebeci